‘Weer een jaar verder’, bedenk ik me dan. En we staan er, dankzij corona, ik durf het bijna niet te zeggen, echt goed voor.
Corona bracht ons de mondkapjes, die nog steeds zorgen voor een niet aflatende stroom bestellingen van bedrijven (met logo) en particulieren.
Corona bracht ons een geweldige ‘poule’ van vrijwilligers (a.k.a. Vanhulpeys), die een of meerdere dagdelen in de week lekker meedraaien om vooral even ‘eruit’ te zijn.
Corona drukte mij weer eens met de neus op het onomstotelijke feit dat je kunt plannen wat je wil, maar dat de werkelijkheid elke keer weer verrassend is. En dat die werkelijkheid ons kansen bood, die uit geen enkele brainstormsessie of strategisch hei-overleg hadden kunnen komen.

Vanhulley zelf is ook zo’n voorbeeld van kansen die voorbijkwamen. Zeker, ik zag ze, en pakte ze, dus ik waak er inmiddels voor om met een soort supernaïeve blik en schouders omhoog te melden ‘dat het me ook maar is overkomen’ (wat ik wel een tijd heb gedaan, maar mezelf heb afgeleerd) (net zoals ik geen ‘bedrijfje’ meer heb) (en Vanhulley ook geen ‘project’ is). Zo is Vanhulley uitdrukkelijk NIET begonnen omdat ondergetekende nachten wakker lag van de desastreuze invloed van de textielindustrie. Ook niet omdat ik om mij heen zoveel vrouwen zag die graag mee wilden doen maar niet wisten hoe. In het meest positieve geval kun je in mijn ziekelijke bewaarmanie (‘kan nog best mee’, ‘te leuk om weg te gooien’, ‘doe ik ooit nog wel eens iets mee’) een -minimaal- spoortje ontdekken van wat je nu met veel bombarie onder ‘duurzame lifestyle’ zou scharen.

Nee: mij leek ‘van-je-eigen-overhemd-een-boxershort-maken’ een wereld-idee. Waar iedereen op aan t wachten was. Daar zag ik een kans. Een groot deel waarom ik dit startte was dus gewoon mijn nieuwsgierigheid. Zou het me lukken om een merk te creëren? Een merk waar ik alles van mezelf in kwijt kon. Een merk dat staat waar ik zelf ook voor sta: lef, plezier en eigen.

Bij de studie bedrijfskunde vond ik marketing en communicatie al het leukst, dus wat mij betreft was een herkenbare en professioneel doorgevoerde huisstijl een voorwaarde voor het neerzetten van een goed en solide merk. Dankzij ontwerper Reinier van den Berg kwam die er ook: een lekker knaloranje logo. Met een behoorlijk onzichtbaar product als een boxershort een prachtig schreeuwend contrast.

Vorig jaar april waren we toe aan een reset, en gingen we over op een nieuwe huisstijl. En hoewel ik bij de briefing het knaloranje als voorwaarde had gesteld, werd dat meteen verworpen door de (per definitie) eigenwijze ontwerper. Veelkleurig moest het zijn, aldus Jesse Schaap, dat deed meer recht aan het merk dan alleen dat (ook nog eens een tikkeltje nationalistische) oranje. Een mooie verandering waar we tot op de dag van vandaag plezier van hebben.

Nieuwsgierigheid is dus eigenlijk wat mij dreef (en drijft): hoe ver kan ik komen, lukt het me om een merk te bouwen? Het antwoord zat in een mailtje dat we anderhalve week geleden ontvingen. We zijn zo ontzettend druk bezig met mondkapjes maken, dat we voor de webshopbestellingen een kleine batch maakten zonder het Vanhulley-label. En daar verscheen ineens in onze inbox een teleurgestelde klant, die nu juist dat label miste. En ook zo miste, dat we haar tien losse labels hebben opgestuurd, die ze er zelf aan ging naaien.

Zo ver zijn we dus al gekomen met dat merk: mensen vinden het meer waard als onze naam erop staat. Het merk staat inmiddels voor zoveel meer dan alleen dat idee van toen. Het heeft een sociale en een duurzame lading gekregen, en is daarmee een mooier merk geworden dan ik zelf destijds had bedacht. En dat is prachtig. Die merkwaardes: lef, plezier en eigen, daar ga ik het in volgende blogs nog over hebben. Ze staan als een huis, ik zie het elke dag. Dank je wel, Corina van Sabben voor dit onbedoelde cadeau voor onze verjaardag. Vanhulley: van harte. En nog vele jaren, zullen we maar zeggen! 😉